ชาวสวนผู้ยิ่งใหญ่แห่งต้าถัง

"ช่วยกันยกตรงนี้หน่อยเร็ว"

"เก็บของตรงนี้ด้วย"

"ระวังชนของเสียหายกันด้วย"

"เอ็กตร้าทั้งหลายออกจากฉากไปรอรับเงินที่ด้านนอกเลยครับ "

เสียงของความวุ่นวายดังขึ้น ผู้คนทั้งหลายต่างทำหน้าที่ของตนอย่างขยันขันแข็ง เช่นเดียวกับกับเอ็กตร้าอย่างชานินท์ เด็กหนุ่มวัยยี่สิบสี่ที่สมัครเข้ามาเพื่อหวังที่จะได้อาหารและน้ำฟรี กินประทังชีวิตไปแต่ละวัน และนำเงินที่ได้มาไปจ่ายค่าห้องที่ตนอาศัยอยู่ ณ ปัจจุบัน

ชานินท์เป็นเด็กอีกหนึ่งในหลาย ๆ คน ที่ถูกทอดทิ้งและเติบโตมาในบ้านเด็กกำพร้า แต่ด้วยที่งบที่มีจำกัด เมื่ออายุครบสิบแปดปี พวกเขาจะต้องออกจากสถานที่แห่งนี้เพื่อออกมาใช้ชีวิตของตนเองอ

ด้วยร่างกายที่เล็กกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน การศึกษาที่ได้รับก็มีเพียงพอที่อ่านออกเขียนได้เพียงเท่านั้น จึงยากที่เขาจะสามารถหางานที่ได้รับเงินตอบแทนสูงได้

อีกทั้งด้วยความใจดีของตน เงินที่เหลือจากหักค่าห้อง เงินที่แหลือแทบทั้งหมด ชานินท์ส่งกลับไปให้บ้านเด็กกำพร้าที่ตนเติบโตมา

แม้ชีวิตที่เป็นอยู่จะยากลำบาก แต่เขากลับไม่เคยท้อแท้เลยแม้แต่น้อย ยังคงเชื่อมั่นว่าหากวันหนึ่งที่ตนมีเงินมากพอ อยากจะทำตามฝันสักครั้ง

เขาคิดอย่างเม่อลอย มองเงินที่ได้จากการทำงานตลอดทั้งวันอย่างมีความสุข ข้าวกล่องที่ได้มาจากกองถ่ายช่วยชีวิตเขาไปได้อีกครั้ง

แต่คล้ายถูกสวรรค์กลั่นแกล้ง รถบรรทุกที่ขับมาด้วยความเร็วสูงเสียหลัก จนพุ่งชนเข้ากับร่างของเด็กหนุ่มอย่างจัง สิ่งสุดท้ายที่ชานินท์เห็นนั้นคือแสงสว่างที่ชวนให้แสบตา และกล่องข้าวที่กระจัดกระจายก่อนที่สติของเขาจะดับวูบไป

อีกทางด้านหนึ่งได้มีชายชราสองยืนอ่านบันทึกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"นี่เป็นความผิดของเจ้า"

"จะโทษข้าได้เยี่ยงไร เราต่างก็ผิดกันทั้งคู่ หากเจ้าไม่รีบร้อนจนอ่านชื่อผิด เจ้าหนุ่มคนนั้นคงไม่ตายทั้งที่ยังไม่ถึงคาดเช่นนี้"

"บ๊ะ!! หากในเวลานั้นเจ้าไม่ทำให้ข้าตกใจ มีหรือที่ข้าจะอ่านผิด แล้วเช่นนี้จะทำเช่นไร หากเง็กเซียนฮ่องเต้รู้ล่ะก็ ข้ากับเจ้าถูกลงโทษแน่''

"ส่งกลับก็ไม่ได้เช่นนั้นเอาเช่นนี้ดีหรือไม่"

ชายชราทั้งสองหารือกันอยู่ครู่หนึ่งก็ได้บทสรุป ใบหน้าที่มีรอยย้นตามอายุ ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

"ถือว่าพวกข้าไถ่โทษให้เจ้าก็แล้วกัน ขอให้เจ้ามีความสุขกับชีวิตใหม่"